Doordat ik niet kon praten, moesten we iets verzinnen waardoor ik mezelf duidelijk kon maken. De allereerste manier van communiceren was voor mij, als peuter, met mijn ogen en door oogbewegingen te maken, kon ik gesloten vragen beantwoorden.
Na verloop van tijd leerde ik te communiceren door naar pictogrammen te kijken.
Op mijn zesde kwamen mijn ouders en ik er achter dat ik kon leren lezen. Mijn moeder heeft een manier verzonnen om met mij te communiceren met letters. Er zijn overal letters op de keukenmuur geplakt. Op deze manier heb ik leren lezen en communiceren, door naar letters te kijken
Na diverse spraakcomputers te hebben gehad als communicatiemiddel kwam de Tobii in mijn leven op mijn zeventiende.
Door middel van camera’s in de computer wordt geregistreerd waar men heen kijkt, en door op het beeldscherm naar een letter te kijken wordt deze geselecteerd en op deze manier kan ik zinnen formuleren.
Ik heb het gevoel dat ik met behulp van de Tobii een volwaardige en actieve gesprekspartner ben.
Mijn leven is verrijkt door de Tobii en het heeft mijn zelfstandigheid aanzienlijk vergroot. Ook heb ik het gevoel dat ik recht in de maatschappij sta. Dit merk ik omdat ik ook (vrijwilligers)werk kan doen waar ik voldoening uithaal.
